Ik voelde het kolken in mij... Als gloeiend hete lava.
HET MOEST ER UIT !
NU. Mijn vulkaan barstte uit.
Er kwam een bord aan te pas. Pats tegen de kast. Kapot.
Het voelde wel goed op dat moment, het was eruit.
Maar daar kwam de schaamte al ‘dat doe je toch niet met een bord gooien ?!’
En toen begon mijn jongste dochter te huilen.
Hoogspanning
Momenteel leven we met 5 in ons 'kot', ikzelf (de mama dus ) zit in isolatie apart op een kamer wegens vermoeden van een milde corona-virus aanval. 3 van de 5 gezinsleden zijn vurigsensitief.
Of dat vonken geeft ? YOU HAVE NO IDEA
Er was al hoogspanning de eerste week van de ‘lock-down’. Dat ALSOF-JUF zijn ging mij echt niet af. Zoveel druk, zoveel werk en dan nog ‘expert’ moeten zijn in 3 verschillende leerjaren, ik mag al blij zijn als ik de opdrachten begrijp.
We hebben ook ‘maar’ 1 iPAd voor alle 3 de meiden (zijn wij arm mama ? Neen schat, wij proberen beeldschermen uit huis te houden), die geregeld online taken moeten maken.
De ouderlijke laptops hebben we zelf nodig, want ja manlief is een harde thuiswerker en ik bouw ondertussen mijn bedrijf verder uit.
Maar dus al die poeha rond ‘leerachterstand’ en al die goedbedoelde mails en adviezen van school, het CLB, filmpjes van gezinnen die heerlijk gezond staan te sporten…ik werd er nog meer gestressed van. Ik heb een bedrijf , een gezin, een relatie en een huis te onderhouden ! En ik ben al helemaal geen juf.
Ik ben ook (nog) geen erkend bemiddelaar, maar volgens mij haal ik dat diploma met de neus in de vingers door mijn ruime ervaring in zustermoord vermijden en oorlogen in de kiem smoren. Zet er dan ook maar een certifaat bij voor brandjes blussen.
Dus,neen ik heb geen goesting om foto’s te maken van hun werkboekje, neen ik heb ook geen goesting om een foto te posten van hoe ‘flink ze werken’ in de FB groep van de school. Wij zijn in survival-modus. Laat ons gerust. HET IS HIER AL PITTIG GENOEG.
En dus probeerde ik het wat los te laten, dat alsof-juf zijn, ik en mijn kinderen reageren gewoon niet zo denderend op al die ‘moetjes’. Het legt teveel druk enerzijds en anderzijds is onze innerlijke motivatie dan letterlijk nul komma nul.
Het gaat op sommige dagen beter, mits wat milde aansporingen en interesse in wat ze vandaag kozen om aan te werken. Het gebeurt dat ze nu spontaan aan de slag gaan uiteraard liefts op die ene iPad die ze met 3 moeten delen Beetje zoals de jacgt op wc-papier: vraag e aanbod, jeweetwel... En meer moet dat niet zijn… Voor de rest steken we ze buiten, zoveel als we kunnen en gaan we ervan uit dat er sowieso collectief een ‘leerachterstand’ zal zijn, toch op schoolgebied dan.. Maar honestly, op LEEF-gebied gaan mijn kinderen, ons gezin en heel de maatschappij volgens mij mijlen verder staan. Dit lijkt serieus af te stevenen op weer zo'n verhaal vol rozengeur en maneschijn, right ?
toen beseften de ouders weer hoe blij ze toch waren met hun dotten van kindertjes en elkaar, en deden ze niets anders meer dan picknicken in de achtertuin en knuffelen en juichen 'hoe graag ze elkaar en de wereld, de heeeeeeeele wereld zagen en maakten nog meer dotten van kindertjes s nachts toen iedereen vredig sliep.
NOT.
Want zo is het leven hier echt NIET.
Ziek
Maar ik werd ziek. En toen begon ik pas echt in paniek te raken. En ongelooflijk kwaad op diegene die niet eerlijk en verantwoord had gehandeld, waardoor ik besmet raakte en mijn hele gezin in gevaar bracht.
Dat soort dingen doet mij in oranje schieten en dan reageer ik niet zoals de gemiddelde hoogsentieve persoon, nee dan komt die vurige stekelige kant naar boven.
Ik was mijn man al een tijdje aan het opjutten geweest, eigenlijk zat ik zo’n beetje te snauwen naar iedereen.
Toen hij een opmerking maakte naar onze dochter (jaja een vurigsensitiefje) die daardoor met veel kabaal ontplofte en naar boven stormde, wees ik hem betweterig terecht.
Hij beet terug om aan te geven dat ik moest stoppen. En hij was daarbij best grof, zijn reactie ging recht in de roos, zo net op dat plekje waar het extra pijn doet. (want zo gaat dat na 10 jaar samen, je kent elkaars zwakke plekken door en door )
En misschien was het ook deels het rode van mijn vurigsensitieve dochter die al eerder ontploft was in combinatie met mijn eigen spanning, en angst, en frustratie, en teleurstelling, en schuldgevoel dat ik besmet was geraakt, van het gevoel niets onder controle te hebben.
Ik voelde het kolken in mij... Als gloeiend hete lava.
HET MOEST ER UIT ! NU.
En mijn vulkaan barstte uit.
Er kwam een bord aan te pas. Pats tegen de kast.
Kapot.
Het deed wel deugd op dat moment. De eerste laag opgekropte spanning was eruit.
Toen kwam de schaamte natuurlijk ‘dat doe je toch niet met een bord gooien !’, sprak mijn innerlijke man me streng toe.
Mijn jongste dochter begon stilletjes te huilen en zat ineengedoken.
Daar schrok mijn innerlijk sensitieve meisje nog meer van, want zij voelde zich al beroerd door de strenge berisping van mijn innerlijke man: ‘ai neen ik heb mijn dochter een trauma bezorgd!’ dacht ik.
Mijn innerlijke vrouw modus kickete in en toonde empathie naar mezelf ‘ je denkt van jezelf nu even dat je een slechte mama bent.. je hebt het super lastig hè, das oké, ik ben er .., en je weet ook uit ervaring dat je er toch kan zijn voor je dochter nu’ . Ik hervond weer wat kracht.
Ik vroeg mijn jongste dus vanuit die stevigheid, vanuit mijn innerlijke vrouw : ‘was je misschien geschrokken toen mama dat bord gooide ,schatje ?’
‘Neen’, piepte mijn dochter en ging toen hortend en stotend verder ‘maar ik -snik - had - snik - de tafel -snik - wel mooi gezet hè’
Mijn innerlijk meisjessensitiefje haalde opgelucht adem en mijn innerlijke jongensvuurtje grinnikte stiekem omdat ie het allemaal wel grappig vond: een bord kapot en mijn dochter die verrassend genoeg jammerde over de tafel zetten (en niet uit schrik) , dat gaf me weer energie
Mijn innerlijke vrouw kon blijven erkennen naar mijn dochter toe ‘Ja, daar heb jij voor gezorgd hè, dat alle bordjes op tafel staan,klopt het dat je graag meehelpt en de tafel zet, dat je dat leuk vindt?’
'Jaaaa', zuchtte mijn dochtertje diep.
‘Dankjewel daarvoor schat, ik word er warm van als ik bedenk dat jij de bordjes op tafel zet, het is belangrijk voor mij dat we elkaar helpen en ook dat jij daar plezier bij hebt, zei ik .
Mijn dochter snufte nog wat na en ontspande zichbaar. Ging weer rechtop zitten, duidelijk gesterkt dat ik haar echt zag en haar erkende in haar talenten.
Op zo'n moment is het voor mij ontzettend helpend om inzicht te hebben in wat er in mezelf, in mijn innerlijke familie gebeurt en daar aandacht voor te hebben. Op die manier vond ik net dat beetje innerlijke kalmte en rust om verbindend te kunnen communiceren met mijn jongste.
Zelfzorg
Nu, voor mij was de kous nog niet af, ik had zelf nog nood aan meer troost en erkenning.
Dus volgde er een potje huilen boven op de kamer. Kwam al mijn verdriet eruit, en dat doet zoveel deugd altijd.. Huilen is voor mij cruciaal om mijn gevoelige kant ruimte te geven die zo vaak gespannen en overprikkeld raakt. Ik ben blij ook dat dat geleerd heb ipv me altijd 'sterk proberen te houden'.
Na die afkoelingstijd kwam er een verbindend gesprek met mijn man, waarin ik kon zeggen waar ik zo bezorgd om was, ook om hem en waarin ik ook zijn kant kon begrijpen.
Als je kan verbinden in het feit dat je het alle twee verdomd lastig hebt, als je elkaar kan horen in wat belangrijk is voor jezelf en de ander, dan hervind je weer kracht en moed. Ik voel dan duidelijk: IK BEN NIET ALLEEN. En dat is waar we allemaal , vandaag meer dan ooit, veel meer van nodig hebben.
Ook jij bent niet alleen. Ik ben er voor jou.
Want wil jij weten hoe je net op de pittige momenten rustig kan blijven?
Dan wil ik je helpen om door je een "Overleef de coronacrisis met vurig sensitiefjes "- gesprek aan te bieden. Vanuit je kot uiteraard, want ik ben maar een scherm away. ;)
Tijdens dit gesprek zullen we samen:
Helder maken wat je wil bereiken voor je vurigsensitiefje(s) en op welke manier je wil dat er met elkaar wordt omgegaan binnen je gezin
Ontdek je de verborgen obstakels die de rust en je geluk binnen je gezin saboteren
Na dit gesprek zit je opnieuw vol energie en ben je geïnspireerd en vol vertrouwen om te gaan voor een gezin dat weer leefbaar is.
Om jouw gesprek te claimen, stuur je me een mailtje op info@vurigsensitief.com
Tot gauw !
Pssst.. er is nu ook een facebook-groep voor ouders van vurig sensitiefjes -> wordt hier lid van de community ' overleven met vurig senstiefjes in uw kot'
Comments